Het leven van een man met een toekomstige kleuterlerares is niet gemakkelijk ...

want alles wat ik in de cursussen van 1 AKO leer, probeer ik te gebruiken in mijn dagelijks leven.
Tot grote ergernis soms van mijn man.

Want hoeveel keer heeft hij al niet mogen horen
- dat hij een taalfout niet expliciet mag verbeteren (het is gedronken Jarneke, niet gedrinken; zeg dat eens mooi!) want dat dit de spreekzin kan doen afnemen ...

- dat hij naar de ingrediënten moet kijken van de tussendoortjes die hij meebrengt voor de kinderen ...

- dat de bekende zin "ach tis nikske, dat doet gene pijn, stopt nu maar met wenen" niet overeenkomt met wat haar zintuigen haar zeggen als Hannah een valpartijtje maakt...

Maar vandaag, tijdens de maaltijd, verliep het anders. Hij had andere sandwiches meegenomen dan normaal en die smaakten blijkbaar heel anders... En tot mijn grote verbazing ging hij zelf zien naar de ingrediënten op de verpakking.. "Hetgeen eerst staat, da zit er dan het meeste in? Dan breng ik deze al niet meer mee zenne, het tweede dat er staat is suiker..."

Dus je ziet, een toekomstige lerares kan haar man dan toch nog iets leren :-)

Het doosje Saroma "aardbei-pudding" of beter gezegd "suiker zonder aarbeien, met geplette lieveheersbeestjes" ... waar ik ooit zo dol op was; staat nog steeds in de kast... onaangeroerd ...